Nu nog even niet

Vincent Oostrijck

Nu nog even niet

Vroeger als hij naar huis ging
Aan het einde van de middag
Nam hij altijd de bus

Een bleek herfstzonnetje
Viel naar binnen
Door de ramen van de bus

Het beroerde zijn huid
En het gaf hem kippenvel
Op zijn armen

De kleuren die hij voelde
Van de vallende bladeren
Waren geel en rood en oranje

De warmte van de motoren
Trok omhoog via de vloer van de bus
En via zijn schoenzolen
Rechtstreeks zijn voeten in
Zijn voetzolen gloeiden ervan

Een vreemd gevoel
Maar niet eens onaangenaam
Hij onderging het zonder verzet

Verandering lag in het verschiet
Hij voelde dat aan alles
Het voelde opwindend
En verontrustend tegelijkertijd

De melancholie zat in alles wat hij zag
En in alles wat hij voelde
En in alles wat hem omringde
Hij berustte daarin

Hij sloot zijn ogen
De bus ronkte hypnotiserend
En denderde gewoon voort
Zoals op elke doordeweekse dag

Binnenkort wordt alles anders
Maar vandaag nog niet
Nu nog even niet