TERUGBLIK

Han Messie

Levensoverdenking is een moeras
zonder eind. Een lichte nevel glijdt
ongehinderd over het natte gras
om dan mist te zijn _ voor korte tijd.

Kon je maar die kleine berken
laten groeien tot reuzenbomen,
dat groepje grauwe struiken bewerken
tot een tuin _ mooier dan je dromen...

In de poelen drijven blaadjes, traag _
maar geen mens of dier kan ze grijpen.
Zwijgende kikkers zwemmen gestaag,
galmen later als orgelpijpen!

Ver, ver weg, achterin het moeras
is een rotseiland, dat de mist bedwingt;
daar is steeds zon. Onsterfelijk gewas
groeit op zijn stenen: jeugdherinnering!