De helpende hand

Ruud Grootveld

De helpende hand.

Ik stond voor barak 24, hier moest ik dus wonen,
wie weet voor hoe lang.
Aarzelde even, las nogmaals het nummer
en zette de koffer naast mij op de grond.

Die duisternis daarbinnen,
die stilte, vijandig haast,
dat vooral was wat mij toen tegenstond.

Vanmorgen nog, afscheid van moeder genomen,
een lange reis, heel warm, met veel stops.
Zonet aangekomen, kreeg ik dit nummer,
het was al laat in de middag, al ver na vijven.

Ik pakte de koffer en liep naar de deur
stond even blind in het duister en rook de mufheid
van ademlucht en honderden warme lijven.

Toen mijn ogen zich hadden hersteld,
zag ik mensen en gezichten, vier rijen breed.
Rijen die zich voortzetten tot ver achterin,
enkelen die mij even nieuwsgierig bekeken.

Het was etenstijd, men was hongerig,
verwachtten elk moment de etensploeg,
niemand die mij hielp, mij aan wilde spreken.

Ik voelde het, ik was hier op de verkeerde tijd,
en ook was ik niet welkom, het was overvol.
Liep langzaam het looppad door, keek links en rechts
vond geen plek, niemand was bereid om op te schuiven.

Tot slot stond ik weer bij de deur, dacht na,
wist toen niet meer hoe ik verder moest gaan.
En toen, oh wonder, zag ik iemand naar mij wuiven !

Een oudere man die mij wenkte, snel ging ik er heen,
met buurman maakte hij mijn plekje, wat was ik blij,
een rieten matje had hij ook, ik bedankte hem uitvoerig,
vroeg de reden van zijn hulp de volgende morgen.

Hij vertelde, hij had een kleinzoon, wist niet waar hij was,
hoopte wanneer het ook voor hem moeilijk zou worden,
iemand hem ook zou helpen en voor hem zou zorgen.

Nog jaren later dacht ik af en toe nog aan deze man,
mijn tijdelijke vader voor maar enkele maanden,
iemand die kwam en hielp en zomaar weer ging.

En dan denk ik, was dat nu toeval of is er toch iets,
dat ingrijpt als alles je tegenzit, te sterk voor je is
die mij iemand stuurde, die tijdelijk mijn vader verving.

( In Nederlands Indië 1943, was 12 jaar, aankomst in mannenkamp.)