Lucht

Jose van Rosmalen

De dichtgeknepen ballon
onder zware balken zwevend
torst de schouderkracht van de witte jongen
nu de bloemen zijn weggevaagd.

Daar staat hij wankelend
met zijn overvolle handen
alles van aarde is eerloos
brokstukken van een loden revolutie.

Kun je het terughalen
‘bij de bakker’, zei ze
‘neen, de lieverkoekjes laat die maar,
passen niet in het beleid van onze stichting’.

De woorden, allemaal woorden
het mens, de mens, een mens
meer dan, meer dan
kon ik het maar zo zeggen.

Oh dear, liefde, begrip
dat soort dingen
gereserveerd voor luxe vredestijden
hoe heet je eigenlijk, heb je een naam?