Verscheurd

Wicky Steevensz

Ik was nog een kind
toen ik dacht dat ze niet van elkaar hielden,
omdat mijn vader dagenlang kon zwijgen,
waarop mijn moeder onbemind,
dacht ze, het leven in stukken sloeg;
beangst raapte ik dan de brokstukken
bij elkaar, trachtte de verdeeldheid
te lijmen,zonder dat iemand dat vroeg.

Ik verborg ze in mijn wezen
zoals alleen een kind dat kan,
en droomde duistere dromen
die zich door de tijd lieten genezen;
stilaan is het verscheurde bestaan
zorgvuldig in het heden bewaard gebleven;
en ach,het kind van toen:
wat wist zij van liefde, leed en samengaan?