De Japanner

Wicky Steevensz

Ten lange leste was het kwaad gezwicht,
waar voorheen het tragisch duister,
werd stilaan het leven licht
en verhief zich weerom in al haar luister.

Te midden van de tropische bloei
gevoelde hij zich zonder betekenis;
verdoofd onderging hij de welige plantengroei
welke hem omsloot gelijk een gevangenis.

Zoveel doden op zijn geweten
buiten hen te hebben gekend bij naam,
hun gelaat in doodsangst was hij niet vergeten;
dat besef vervulde zijn hart met blaam.

In de middagzon stond zij daar,
mijn moeder, in haar hand een koele versnapering;
zo stonden zij enige tijd tegen over elkaar,
en heel even bracht een plotselinge bries verzachting.