Ivanhoe

Wicky Steevensz

Zonder omhaal kwam hij binnen,
in één hand zijn zwaard,
in de ander een schild,
en voerde mij weg van huis en haard.

Hij tilde mij boven mijzelf uit,
streek zachtjes over mijn haar,
meer niet, per slot
was ik nog maar zes jaar.

Over heuvels reden wij
zijn paard als sneeuw zo wit.
Menig ridder werd geveld,
onbewogen bleef hij, een echte Brit.

Veilig als nooit tevoren
voelde ik mij,
stevig omvat in zijn ridderarm,
als een vogel zo vrij.

Nog hoorde ik zijn stem,
de wind, het zacht geruis
door bladeren van de reusachtige bomen,
voor ik slapen ging, thuis.