Van een lang vergeten snit

wil melker

van een lang vergeten snit


zij sprak
met de trap
de treden kraakten
het geluid van lang geleden
ieder een eigen verhaal
in het naar boven gaan

ze vond in het donker
het touwtje en licht
schrok van het plaatje
de poppen met ogen
het haar omkranste gezicht
nog altijd in hetzelfde gelid

de tijd was ze kwijt
knuffelde met woorden
over jaren die waren verloren
schikte weer kleertjes
van een lang vergeten snit
streelde hoofdjes in warm gemis

er was geen vergeven
in het overbruggen van tijd
de schatten hebben
altijd al alles geweten
haar liefde kon ze weer kwijt
spiegelend in ogen zonder wrok of spijt