INLOGGEN
«»

Toen de telefooncellen er nog waren

Zo vaak stond ik met de hoorn in mijn hand
Een lange lijn
En hengelde je vanuit deze cel

Ik wilde je duidelijk iets
Liefs vertellen zodat de
Kwartjes vielen

Maar mij hand werd zwaar
De volgende munt brandt in mijn hand
Mijn hand komt tot stilstand

Tot de gleuf
Het muntje rolde zo
Het zwarte gat in

Diep in mijzelf een
Zalig gevoel
Een stem een lach

Zwart genoeg om
Het hele heelal te laten rinkelen

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 25-10-2014

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Els Staneke Huurman
Actief sinds: 24-10-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Toen de telefooncellen er nog waren’ van Els Staneke Huurman zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.