Een gepolijst verleden

elze schollema

ik wil niet horen hoe het
sterft hoe het lijdt of schreeuwt
wanneer het been van een klavier
zich snijdt in een te diepe wond
*
want hoe glansrijk de dichter zich ontdoet
van door het leven getekend en gekregen moed
scheurt mijn ziel het laatste album die nog zacht
spreekt van hoe goed het was en slaat mijn hart
met ingetogen pas en overschrijdt dit leven
met te talrijke momenten

of mijn ziel de aarde zal dragen zal ik
nooit weten, want mijn aard bedrijft in stoffige
wijnkelders de liefde waar het zoet mijn bestaan laat
kleven aan de hals met het verzoek
het oud zeer slechts te herinneren
als een gepolijst verleden