Oktober

Willem Bernardus Tijssen

In oktober vallen de bladeren.
Met prachtige kleuren bezaaien
ze de grond waar ik op sta. De
eens zo groene zomerkruin ademt
de dode herfstlucht en zucht om
de teloorgang na zijn laatste vlucht.

Oktober draagt zijn eigen vrucht.
Met haar behagen weet ik waarom
ik besta. De voorbije vitaliteit
is nu aan het sterven, maar ik weet
er gloort een groene toekomst hierna.

Oktober stemt mij niet verdrietig
om een afscheid. Met haar verder
te moeten leven is mij niet de eer
te na. De oktobermaand zal de kiemen
erven en het leven bewaren voor erna.

In oktober is er ruimte voor een
laatste groet. Met haar prachtige
kleuren waar ik tussen sta, is het
berusten tussen wat tijdelijk
rusten moet.