INLOGGEN
«»

VERZEN VAN DE WINTER

Het geploegde land
wordt bezaaid, heeft nog kluiten
vol oud maisloof.

Een kerstboomlamp brandt,
verstopt in engelenhaar;
vér _ verstrooid schijnsel.

Een vonk verdwijnt in de nacht...
vuurwerk of vallende ster?

He gras aan de sloot
siddert even, is weer stil:
winterkoninkje.

De rat huppelt weg:
een spannend vluchtig balspel
in de verse sneeuw.

Ruzie van ganzen
geeft nachtelijke wijdte
galmende muziek.

Wintermorgen:
blij zingt de merel zijn lied
van de duisternis.

Fijne sneeuw stuift voort:
éven is de wereld wit,
dan grauw als daarnet.

De boer dwaalt en zoekt
op zijn weiland, ziet ergens
nog een witte zon.

Het kind vraagt zich af
bij een hek vol plukken wol:
"Zijn de schapen jarig?"

Draaiend en krassend
maken de schaatsers etsen
in rossig zonlicht.

Traag verdwijnt de zon:
oranje nevels stijgen
in het kale bos.

Eenden in het meer
houden eerbiedig plaats vrij:
nieuwe aalscholvers.

Een kleuter begraaft
dode lieveheersbeestjes.
"Gezellig samen!"

Wintermadeliefjes
maken de rijp nóg blanker.

Mijn dochter beleeft
late, kleine winterpret,
plukt vroegelingen.

De maan schijnt helder:
in de stille vijver blinken
zilveren stroompjes.

Een hel lichtpuntje
glimt ergens _ bij koude nacht:
de vroegste krokus.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 25-01-2018

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Han Messie
Actief sinds: 18-01-2018Informatie bij het gedicht:

Ingevingen, opbeurend of neerslachtig makend, die het barre jaargetijde mag geven. Auteursrechten
Op dit gedicht ‘VERZEN VAN DE WINTER’ van Han Messie zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.