voobijgaan

Geert Messelis

luchtkastelen
drijven
op het water
ze komen aan
zonder begin
zeilen voorbij
en eindigen
aan de overkant
de zon schijnt
uit het water
blijft hangen aan het oppervlak
punt waar verhalen
kruisen
van lucht en land en licht
de wolkenvloot verdwijnt
verhult de zon
het luchtkasteel is schim geworden
wind kabbelt water
raakt huid
die krimpt
voorbij
zoveel dieper dan huid
het koele water
lijkt naar leven
in de dood
zwart. ongrijpbaar.
onvoorzienbaar
tweede adem, diepe huidlaag
berg op
het trekken van het water
zwarter dan de nacht
zachte blik (het weten) zoekt land
de warmte van het zand