verlies

Geert Messelis

de handen wringen
slangen van verdriet
om wat geen keer neemt
de klokken schrijnen
zodat het weten komt
de stilte waait over het dorp
de mensen keren in
en fluisteren het gebeuren
de stilte weegt als schuld
ieder kon het weten
geheimnis is een plant
die rot tot aan de wortels
de mens
zwoegt als een schip
op dolle zee
om slaap te vinden
de merels bidden voor ons lot
en vangen wormen