ontbreken

Peter Paul Doodkorte

terwijl zij in elkaar worden geslagen
de kinderen naar wie ik buiten staar
striemt de wind mij mijn wangen
voel ik de woedende zweepslagen
waarmee de mannen hen geselen
die ik vol van schrik niet helpen kan
omdat paniek mij in de angst opsluit

harteloos koud en zonder geweten
onbewogen en ongenadig zijn zij
spijkerhard ook en niets ontziend
slaan zij het jonge leven uit basten
die gisteren moeders nog wiegden
die ik hun kinderen niet redden kan
omdat ik machteloos onmachtig ben

met mijn tong in een knoop geslagen
door de afgrijselijke verschrikking
schreeuw ik zonder geluid in de stilte
de schaamte van mijn gebrek aan durf
op te staan tegen dit zinloos geweld
dat met de schaduw van het falen
mij levenslang vluchteling maken zal