ontbreken
terwijl zij in elkaar worden geslagen
de kinderen naar wie ik buiten staar
striemt de wind mij mijn wangen
voel ik de woedende zweepslagen
waarmee de mannen hen geselen
die ik vol van schrik niet helpen kan
omdat paniek mij in de angst opsluit
harteloos koud en zonder geweten
onbewogen en ongenadig zijn zij
spijkerhard ook en niets ontziend
slaan zij het jonge leven uit basten
die gisteren moeders nog wiegden
die ik hun kinderen niet redden kan
omdat ik machteloos onmachtig ben
met mijn tong in een knoop geslagen
door de afgrijselijke verschrikking
schreeuw ik zonder geluid in de stilte
de schaamte van mijn gebrek aan durf
op te staan tegen dit zinloos geweld
dat met de schaduw van het falen
mij levenslang vluchteling maken zal
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 04-08-2021
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Peter Paul Doodkorte (Actief sinds: 21-07-2015)
Informatie bij het gedicht
Verdicht op het gevoel van grote machteloosheid bij de berichten over zinloos geweld in de steden | 3 augustus 2021
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘ontbreken’ van Peter Paul Doodkorte zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.