TIJDLOOS BESTAAN

Han Messie

Ergens op het wijde heideveld
liggen keien tegen elkaar
verbrokkeld potvisfossiel

denken aan het oude vaderland
waar ze als jonge rotsblokken
meegingen met voortschuivend poolijs
wiens luid gekraak overal vrees aanjoeg
heel de wereld wilde herscheppen
tot een stil witblinkend rijk

de levenswijze stenen zagen hier
een nieuwe wildernis groeien
ruige mensen hun thuis vinden

mochten het voldane verleden
van dit verdwenen _ koene volk
vele eeuwen beschermen
bewaarden tussen zich
sterke wapens en goede huisraad
die de ontslapen eigenaar dienden
bij zijn reis naar het onbekende

tonen soms warme bescheiden glans
vragen dan speelse kinders
gelijk rappe zonnesplinters
vliegend door warrig struikgewas
bovenop hen te klimmen

bezadigd verwacht het hunebed
al wat over de aardbol komen mag
terwijl het zelf steeds eenvoudig zal "zijn."