WISSELING

Han Messie

Het laatste jaar van de twintigste eeuw
geeft mensen, die het wijde leven sturen
talloze strijdbare, doch bange uren,
beheerst door een moeizaam vragende geeuw.

Zal huiselijk, radeloos mensengeschreeuw
tweeduizends nieuwjaarsmorgen verzuren?
Zijn werk en daags genot binnen muren
dan verward als schapen, vluchtend voor de leeuw?

Mogelijk kunnen kundige toestellen
vol machtig vernuft, dat gezinnen regeert,
het die dag niet met hun tijdsbrein stellen.

Oude haarden en kaarsen worden vereerd.
Moge zuiver grondwater opwellen.
Eenvoud der schepping: bescheiden, steeds begeerd.