HET VERLEDEN

Han Messie

De nacht geurt strelend
sterren schijnen helder
zonder geflonker

in het diepe wijde heuveldal
zit een grijsaard als stille wijsgeer
een lange pij omhult zijn mager lijf
op schoot heeft hij een aarden kruik
waaruit allerlei geuren stijgen
zacht warrig zingen _ dooreen krullen
zich verenen tot een nevelzuil
die sierlijk dansend groeit
verhard en gebeeldhouwd wil worden
maar
gedaanteloos vrijt met de duisternis
loom wegzeilt naar het oneindige
steeds het tijdloze vergezelt.