SCHEMERTAAL

Han Messie

Zacht paars randt de ijlblauwe avondlucht,
waar al het eerste twinkellichtje draalt,
geeft het bos koele huivering, die verhaalt
van het pas ontwaakte bomengerucht.

Schimmige armen zwaaien met lichte zucht;
verlangen ruist voort, tot het vredig daalt.
Lang verdwenen tijd word teruggehaald
door het duister, dat schuchter hierheen vlucht.

Mensen uit aarden hutten leven weer,
stellen het heelal tezamen een vraag.
Sterren laten hun woord op bloemen neer.

Strijdende wil der wereld oogt zwak en vaag
bij de oeroude, nóg sprekende eer:
zwoegen om slechts te bestaan als windvlaag.