ontwaken

Geert Messelis

als de nacht vergaan is
de dag zacht op het raam tikt
mijn koffie bij 't ontbijt
voorbij is
kijk ik door het raam
en zie een volle maan
die hangt vergeefs te zijn
kijk ik naar benden
dan zie ik zinloos streven
de eindige barmhartigheid
de nooit gestelde vragen
de roddel doet weer pijn

de tijd
staat krom
van leugens
specimen van een
gedoemde soort
die nooit nog
anders kan
dan verder razen
verder dazen
verder dwazen