de tijdsoldaat

elze schollema

de tijdsoldaat voorbij de lege ruiten
nestelt zich in parallellen en meridianen
en vraagt mij om de ogen te sluiten
doch in woekering en met psalmen
kreunend durf ik mij niet te uiten

de spiralen van het universum
reiken mij meermalen de sluiers van het stof
maar ik zet tegen beter weten in steeds
weer de rouwmuur zonder vensters neer

wat verheft mijn zijn tegen de klok
die alsmaar draait en ik ófschoon de wonderen
mij omarmen leef ik in voortgang maar zonder droom
terwijl het heden mij passeert in het raderwerk
dat ik onbegrepen aanschouw