De tijd kort

elze schollema

ja we worden ouder
zeg ik telkens als de nacht
zijn vrucht werpt en ik hongerig
het gezalfde tot me neem

de dood leidt terug en spreekt
de tijd tegen, de tijd die alsmaar kort

er is geen wetenschap in deze allure
van een plaatstalen aarde

soms ben ik zwak en mompel
een gebed, maar het is niet waar
dat de hemel splijt voor onvolkomenheden
en zich sluit voor ’t geprevel van het alfabet

dan weer ben ik de zee die drijft
op half geopende schelpen

doch trots en fier zijn niet de lakens
waarmee ik vaandel