de tijd passeren

elze schollema

geen zucht is dieper dan de mijne,
liggen herinneringen ergens daar
waar ik ze heb gelaten, de ruimte
die ik schrijf zijn beloften die
nimmer het echte leven raken

tussen schemering en
wolk is de balans onevenwichtig
dragen kleine contragewichten
het respijt en het ongrijpbare
op weg naar weer een gemiste kans

doch ook deze statige nevel
trekt haar rokken op en beëdigt
de uitverkorenen die gelouterd
deze tijd passeren op weg naar
een afstand zonder grijze lokken