Gebroken dromen.

Dyslexie

Gebroken dromen.

Nooit gedacht dat het mij nog een keer zou overkomen.
Dit gevoel van alleen zijn in een wereld vol gebroken dromen.
Alles waar ik waarheid in zag, was fictie van mijn kant.
Gebouwd op valse beloftes gemaakt van mijn zijde van het verhaal.
Wakker worden in een bed vol van angstzweet en paniek, over wat gaat komen en wat niet. Hoe nu verder in een wereld van alleen maar ik, waar vallen en opstaan de enige logische volgende stap lijkt te zijn.

Als een baby leren lopen door te gaan staan, waar vallen en opstaan hand in hand gaan. De teleurstelling over alles wat is gezegd en gedaan.
De fouten onherstelbaar gegrift in de geest. De leegte, de wanhoop, de zwarte kant van een droom. Waar licht moet zijn flikkert slechts nog zwak licht, alles dat is over gebleven van de droom ben ik.
Niets is er van over, alleen de herrindering aan wie ik ooit was.

Terug is geen weg, de schade is onherstelbaar en de droom was slechts een vlucht. Gemaakt uit illusie en fantasie, om te kunnen zijn als elk ander, gelukkig en volmaakt, het grootste verzinsel ik. Alles blijkt een leugen, gecreëerd door mijn eigen geest. Dromen zijn mooi, maar ze betekenen echt helemaal niets. Wat moet ik mijzelf nog wijs maken om te komen waar ik al ben.

Geluk is niet te meten in succes of triomf, er is geen morgen in een gebroken droom. Alles wat overblijft is het nu, en het nu is krachtig, onzeker tegelijkertijd, omdat je nooit weet wanneer een droom zijn eind heeft bereikt. Ja ik ben bang, en ja ik ben blij om wat ik wel heb.
Ik leef bij de dag, ik leef in het nu, waar ik eigenlijk al die tijd al was.
Gebroken is de droom, maar geboren is het nu, het nu wel beter doen.
Het nu wel zien, het nu wel willen horen, mijn eigen stem mijn belofte om de beste te zijn die ik al ben.

Gebroken maar niet stuk, want ik kan helemaal niet stuk. Ik kan zijn, welke droom dan ook, alleen ik heb de kracht om te zien waar ik ga en sta. Niemand heeft invloed op mijn keuzes of mijn richting. Want ik wil alleen nog maar mijzelf zijn. Ik sta met mijn voeten in het zand, ik bepaal de richting van mijn verhaal. Het canvas is daar, alleen de kleuren ontbreken nog. Ik droom mijn eigen droom, breken zal hij vast nog wel een keer. Maar nu ik weet wie en wat ik ben, kan ik leven met de belofte dat ik het zelf doe. Ik ben die droom die alles bepaald, ik moest er een keer achter komen vroeg of laat.