ONSTUIMIG EN BESENDIG

Han Messie

Op het brede natte strand
in het moede dunne schuim
graven neven en nichten
luid joelend _ denkend _ met elkaar

hun voethuid schuift trilt rimpelt
als het weke gestampte zand
dat vrije kindergedachten
het leven wil schenken

de speelse scheppers
maken sterke bulten
omspoeld door een ringrivier

ze wanen zich
honkvaste dwergkrabben
die vredig toeven
tussen eigen zeebergen
waar niets hen stoort
TOT
de vloed dit woonoord treft
verloren doet gaan
bij een vrolijk spetterfestijn

de groep zoekt hechte grond
rent over de duinen
verstijfde orkaangolven
verder!

geurige bladaarde
onder dichte eikenkronen
noodt tot vreugdevolle arbeid

een blijvend hol voor allen.