Voor Willem

Jose van Rosmalen

Nooit dacht ik over Enschede te schrijven
die saaie stad ver in het oosten van het land
nu mocht ik er een paar dagen blijven
en zag er ineens de kleurrijke kant.

De stad waar eens de fabrieken sloten
de plek waar het vuur uit spoot
juist in die woestijn groeiden nieuwe loten
het leven bleek er sterker dan de dood.

Ik slaap er boven het Wilminkplein
zie de zinderende drukte op de markt
de RoomBeek bruist nu als een architectuurfestijn
hier voel je het kloppen van het nieuwe hart

Zittend op een bank kijk ik toe
hoe mensen de fontein in springen
in de lauwe avond worden ze nooit meer moe
de jongens en meiden die de liefde bezingen.