het neerhalen van het vliegtuig

elze schollema

opgewassen tegen het trage luchtruim
klimt het vliegtuig langs klauterpaden
richting het afgeschoten raster, de hoogte
eigenwijs oneindig, aan boord enkel vertrouwen
en de dood was nog niet geschonken

afgrijzen bedekt met brandend vlees, de geur
van vernietiging en valse verklaringen, niemand wist
en niemand deed, doch nu het schreien wordt geopenbaard
en vaandels halfstok staan te buigen oogsten oorlogslieden
nieuwe machines terwijl het lood wordt begiftigd
met high – tech

revolutie in krakkemikkige sandalen waait van
oost naar west zonder kennis van mededogen, het gekorfd
geweten zaait ellende in open graven – wie bloedt en wie vecht
wie treurt en wie sterft, mijn gebed staat ver van het besef