INLOGGEN
«»

Het kan niet meer.

Anderen hebben zoveel verdriet.
En ik ben de enige die het ziet.
Dus komen ze maar op mij af.
Dat is toch niet laf.

Ik wel blijven helpen willen.
Ik zal alles op me tillen.
Ga er wel zelf ten onder.
Ik sta op een hopeloze vlonder.

Al dat negatieve aan je hoofd.
Ik let op hen, maar hun niet op mij.
Ze zouden niet meer zeuren hadden ze toch belooft.
Hoor ik er nu ook nog bij?

En dan heb je zelf ook nog zat.
Familie die uiteen is.
Het ligt hoog, de lat.
Ga ik mijn opa en oma ooit nog zien?

Ik hou het nog wel vol.
Met een "blije" lach naar school.
Ik zoek zelf wel een oplossing.
Maar ik vind nog geen verlossing.

Oke, het kan nu gewoon niet meer.
Het moet stoppen hebben ze dat nog steeds niet door?
Ik moet stoppen, dat is wat ik leer.
Sorry nu staat de ander een keer niet voor.

Na maanden niet meer vrolijk lijken.
Dat het niet gaat, wilde ik niet laten blijken.
Het niet meer tegenhouden, emotioneel.
Het wordt me allemaal te veel.

Kan geen lachje meer vanaf.
Behalve een fake lach.
Er zou hulp komen, maar wanneer.
Afwachten, keer op keer.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 26-01-2023

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

X'sgedichten
Actief sinds: 20-02-2022 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Het kan niet meer.’ van X'sgedichten zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.