Uitroepteken!

Gertjan van der Kraan

Uitroepteken!

Je bleef maar vragen; waarom toch Heer?
Waarom slaat alles, àlles mij zo te neer?
Je voelde je zo vreemd, zo slecht.
En zo kwam je in de Herberg terecht.

De eerste weken leken je maanden, jaren.
Je kwam soms door emoties niet tot bedaren.
In jezelf vaak leeg en op slot,
dan weer verdrietig en totaal kapot.

Je stemmingen gingen op en neer,
en je bleef maar vragen; Waar bent U Heer?
je voelde je opgesloten, in beton,
zo erg, dat niemand bij mij kon.

En wat je in het begin onmogelijk leek,
deed de Heer gelukken in Oosterbeek.
Daar werden woeste stromen; stille beken
En werden je vragen een uitroepteken.

Je had nog een lange weg te gaan
Vaak dacht je weer alleen te staan.
Maar als je weer door verdriet werd overmand.
Was daar onverwacht die trouwe Vaderhand.