Te veel

Mik

Te veel.

Soms word alles even te veel,
Gewoon alles in het algemeen.
Vele dingen blijven hangen,
Andere dingen glijden door de vele gangen.

Soms wil ik het niet meer,
En dan denk ik keer op keer:
Waarom moet dit alles, waarom ik?
Maar antwoord krijg ik niet meer

Al mijn gedachtes dwalen rond en zwerven op de wegen,
En elke tegenval, kritiek of kwelling word een zegen.
Het lijkt wel normaal te worden alsof niks anders er nog toe doet.
Dan voel ik me eenzaam, verlaten en doe ik nooit wat goed.

Dan word alles even te veel maar dan alles in het geheel,
alle woorden haken vast, klimmen omhoog en grijpt het bij mijn keel.
Mijn gedachten zijn dan niet al te best en dan hoeft het niet meer.
Want alles wat ik doe verandert niet en doet zeer.

Soms zit ik in de put, of beter gezegd eronder,
Maar kan ik dan nog wel zonder?
Heb vaak gedacht aan het einde, hoe zal het zijn,
Soms wacht ik erop en vind ik het ook nog fijn.

Los te zijn uit deze wereld vol met kwaad,
Ruzie, achtervolging, jaloezie en haat.
Los te zijn van de mensen om me heen,
Vrij te zijn als een gevallen steen.

Geen zorgen meer en geen verdriet,
Geen persoon die naar je omziet.
Geen medeleven en geen hulp,
Geen bedankje en geen tulp.

Dan besef ik dat er mensen zijn,
Mensen die om me geven,
of ze nou groot zijn of klein.
En besluit ik telkens door te leven.

Hoe ik de toekomst ook bekijk,
Ik ben dan niet eenzaam maar rijk.
Gevuld door vriendschap om me heen,
En voel ik me ook niet meer die steen.

Ik kijk op naar de bergen,
Vanwaar komt mijn hulp,
wat zal deze wereld van mij vergen.
En kruip ik uit mijn stulp.

Naar de eeuwigheid.