het kalme meer

Claire Vanfleteren

Het kalme meer


Het water in het meer
deinde in de zon op en neer.
Nu en dan was er een rots,
het water vleide zich ertegen
en lied zich leiden naar het kalme meer.

Aan het begin grote oude rots,
die de branding kon tegenhouden,
wanneer de regen met bakken
kwam aangestormd.

Drie kleinere rotsen hielden een oogje in het zeil
zodat overgelopen druppels toch zachtjes
werden verder geduwd naar het kalme meer.
Nooit was het onveilig, iedereen kon zich spiegelen
aan de rand, zonder zich terug te moeten
trekken van zijn evenbeeld.

De oudere rots werd vervangen door een dam.
Misschien zou dat veiliger zijn.
Het deed hem pijn, maar hij legde zich er bij neer.
Ook de drie anderen hoopten nu op wat eer.

Het werd een flop, die dam bracht geen soelaas
Het water sijpelde langs alle kanten weg,
zodat het rimpelloze meer haast droog kwam te staan.
Het spiegelbeeld van weleer, werd verteerd door een traan.

Waarom werd alles zo roekeloos bedacht
De pijn van de schoonheid werd zelfs niet verzacht.
Hoe langer die dam bleef staan, hoe onzeker het water werd.
Het zocht zijn weg naar andere oorden
tussen kleine spleetjes in de gebarsten grond.

Geen enkele druppel had nog de moed de dam te trotseren.
Nu stond hij daar de natuur te onteren.
Hadden de heren maar meer nagedacht
dat er niets mooier is dan een natuurlijke dam.


Claire Vanfleteren ©