De vrouwe van de zee

Vincent Oostrijck

DE VROUWE VAN DE ZEE

Ik lag nogal lang op de zeebodem
In een jarenlange poging
Om wat rust te vinden

Op de bodem van de zee
Tussen alle verbrande schepen
Door mij achtergelaten

Ik was passief daar
Ik keek naar de vissen en het koraal
En in mijn slaap naar zeemeerminnen

Het was fascinerend
Eenzaam en beangstigend
En meestal hopeloos

Tot de vrouwe van de zee mij riep
De waterengel genaamd Angelica
Die mij nieuw leven inblies

Haar levensadem in mijn longen
Ik steeg naar de oppervlakte
Ik steeg boven mezelf uit

Richting de lucht en de zon
Richting de liefde
En recht in haar armen

De vrouwe van de zee zegt :
"Moge dit altijd zo blijven"
En ik zeg geen nee