De storm

Simone Zagtenberg

Een naderende storm
Windvlagen door mijn haren
De wolken een vreemd’ vorm
Ik blijf ik in ‘t verre staren

Dat naderende onheil
Beangstigt me, maar toch
Zie ik het als een speelstijl
Een spel van leugen en bedrog

Die naderende storm
Die bliksems door de lucht
De kracht en het geweld enorm
De overrompeling geducht

Die naderende wervelwind
Intrigeert me, maar toch
Weet ik wel hoe kwaadgezind
Ken ik echt wel het bedrog

Mijn blik blijft maar hangen
Op de regen die giet
Steeds sterker mijn verlangen
Maar ik weet: ik mag het niet

Het is nog niet te laat te vluchten
Er zal een schuilplaats zijn
Maar heb ik echt wel wat te duchten?
Waarom dit gegeven sein?

Regen striemt in mijn gezicht
Mijn haar volledig in de war
Ik verlies mijn evenwicht
De plotselinge kracht bizar

Hagelstenen naar beneden
Donderslagen om me heen
Omhoogklimmende gebeden
Regeldruppels lijken steen

Wervelwinden en tornado’s
Brengen dood en verderf
Ik lig daar tijden, ademloos
Te wachten tot ik sterf

Waarom heb ik niet geluisterd?
Niet gevlucht toen het nog kon?
Waarom gehoord toen werd gefluisterd
Dat iemand het gevaar verzon?