Het lilalicht dooft nimmer
Ik zie mijn oma
en de andere
ik zie mijzelf
tobbend
zoekend
tastend
niets meer
of minder
dan de dag
uit dageraad
~
Praat niemand
naar de mond, de
oerlijk zwarte grond
onder mijn voeten
schudt…
~
Het lilalicht dooft nimmer
ook als mijn minnaar
onzichtbaar lijkt.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 12-10-2014
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Lúthien Oronar (Actief sinds: 07-10-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Het lilalicht dooft nimmer’ van Lúthien Oronar zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.