zuster

Geert Messelis

de wijzers lichten op
tijd die verder maalt
de vergeefse uren
tussen slapen en ontwaken
er loopt een stille rimpel
door de gang
alleen met haar gedachten
onleesbaar als de nacht
beschermd door een witte jas
valt ze niet uiteen
in duizenden fragmenten
ze houdt de hele nacht
de wacht
'smorgens verpopt ze tot een vrouw
met een eigen agenda
ze rent weg
en laat het zieke achter
ze rookt een sigaret
en gaat daarna naar bed
ze groet de doden van de nacht
met haar koket gelach