die man

Geert Messelis

hij leeft vootdurend in een schaduw
hij ziet geen mensen meer
alleen gedaanten
hij revolteert vergeefs
tegen zijn nieuwe status
van hulp behoevend man
dan zinkt hij weg
in lethargie
en huilt om zijn leven
dat er geen meer is
zijn ogen vallen dicht
onder dat gewicht
vroeger was hij vrolijk
keiharde werker
maar ook op zoek
naar meer vertier
altijd Wein Weib und Gesang
vandaag drinkt hij zijn dagen weg
tot hij kan slapen
trekt de dekbed
tot hoog boven zijn gezicht
zo vindt hij troost
in de leegte van zijn bed
hij wiebelt op de rand
vol stervensangst
wil hij er ook een eind aan maken