JONGE OUDERDOM
De man zit peinzend, met gebogen hoofd.
Gehuld in een zwarte mantel kijk hij neer
op dichte mist: een verborgen veld of meer?
In die wolken wordt zijn verleden gestoofd:
"Al wat ik beleefd heb, wacht als rijpend ooft,
gestreeld door dampen, sprekend van weleer.
Vreugde verdrijft eens geleden hartzeer.
Mijn werken en streven zijn speels verdoofd."
De bedaagde denker heeft wijde ogen,
ziet ook de opwekkende roze lucht;
herboren bloed stroomt dan opgetogen.
Rechtgeaarde Limburgers kennen geen vlucht
uit moeite of zorgen, wat ze wel mogen:
hun wereld maken tot wezenlijke klucht.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 09-04-2018
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Han Messie (Actief sinds: 18-01-2018)
Informatie bij het gedicht
De rasechte Limburger weet zorgen meestal met humor te verwerken.
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘JONGE OUDERDOM’ van Han Messie zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.