Banjir

Henk Jonker

Daar herinnert een woning
Wegens hun hall of fame bekroning
Zich de Rozemarijnstraat van weleer
Op nummer negenvijftig

Waar een stille kracht betrachtte
Dat Eugenie er zo nodig weg wou
Gezien ze zich overbodig achtte
Met echtgenoot en loten in de hoogbouw

Zoals ze insgelijks ons Insulinde
Waar Jan in big bands musiceerde
De rug toekeerde om die politionele sfeer
Der destijds onbeminde acties

Namen zij met het aanstormen
Van Rock 'n Roll en Dolle Mina facties
Naar Pasadena, Californie op baanbreken
Van tante Beverly de wijk

Nijmegen, rolmopsen, kroketjes, Pipo de clown
En de dekselse hoempapagamelang
Vervaagden met de jongstgedienden
Die die negen dagen lang

Maar mondjesmaat slaagden
Naast pap formatief in het bootorkest
Alvorens ze hun Amerikaanse droom verdienden
Vooraleer het Tempo Doeloe daagde in de West

En ver nog na de dood van de gevatte vader
Van een altijd zestien gebleven vent
Die bij het zien spelen van de wereldband
Temee ontroerde

Hingen ze dagelijks in moerstaal
Met moeder aan de lijn, Wajangpoppedeine
Dewelke strict bestierde en naleefde
Wat buiten haar oevers banjirde en beefde