zwerver

Geert Messelis

op een tarotkaart
hond trekt broek
van je kont
je kijkt zo achterom
dat je terstond
verdwijnt in een ravijn
je herdersstaf
hoedt niets
niet eens jezelf
zoekend in een boze wereld
zoekend naar de zelven
maar zonder lamp
wil spelen maar geen spelletjes
loopt verloren
vindt wegen
die geen ander heeft bekeken
laat staan betreden
je weet dat je één rustplaats wacht
je laatste
bent tot je verdriet
het strelen helemaal vergeten
je ogen zacht verstrooid
ongekooid
over de hele wereld
die je" nooit kan stappen