Paarden in spanning!

De anonieme ponydichter

Als ik denk aan het wild,
Denk ik aan stilte, geen mens die er gilt.
Maar dan hoor ik hoefgetrappel overal!
Op de bergen en in het dal.
De paarden wild en vrij,
Vooral dat maakt me dan blij.
En het laat me denken,
Aan het cadeau dat God ons altijd zal schenken!
Maar dan dacht ik aan dit,
Aan dat arme paard dat altijd vastzit.
Het is er wel meer dan 1,
Dat is wat ik echt meen!
Het zijn er duizenden echt heel veel,
Dat geeft me een naar gevoel in mijn keel.
Sommige worden zomaar geslacht,
Terwijl hun familie daar staat in de nacht.
Wetend of niet dat hun kind niet meer is,
Soms hopend om hen terug te zien maar dan hebben ze het mis’
Ook paarden niet ziek of gewond,
Soms door een kleur zoals bont,
Of zelfs paarden zomaar zonder reden!
Moesten door mensen ook leden.
Of ja kan ze niet rijden of spannen,
Geen vrouwen of mannen,
Dus moesten die maar allemaal dood?
Als je dat doet ben je een psychopaat een idioot!
Hoe kun je zo gemeen zijn?
Want zo doe je niet enkel de paarden maar ook de mensen hun harten pijn!
En eindig je zonder ook maar 1 vriend,
En dat heb je dan verdiend!