Mijn vader

Eric Deprez

Ik zoek je
in kasten, in huizen, in stallen, op straathoeken, in ruggen, in gezichten van
mensen
Ik groet je waar niemand is
Ik omhels je schaduw
die door zon en tijd is gesleten

Vader
mens van mijn leven
je gaf me alles
zo arm als je was
Ik ben bijna zo oud als jij toen
toen het afscheid wenkte
je geest uitviel
jouw zoon in je zicht vervaagde

Alles om je heen was wit
als de witgekalkte muren uit je jeugd
ook de mensen wit
de verpleegster voor wie het te zwaar was
de verpleger die beter tilde

En wie was ik dan wel?
Die man naast je bed? Die er opeens was en dan niet was?
Waar was je pijp?
Dat geluid? De klappende deur van je duivenhok?
Dat geblaf? Had niemand vergeten je hond eten te geven?

Vader
We zijn bijna even oud
Ik zou je vriend kunnen zijn
je medesoldaat in de oorlog
je partner aan de kaarttafel

Ik liet je sterven in eenzaamheid
je geest was eenvoudig: je pappa en je mamma
je vrouw zo jong
de eeuwige tijd van het oude kind

We zorgden voor je
We regelden je begrafenis
je grafsteen
je laatste huis
je laatste bed
je naam
tussen twee jaartallen