Vader in galop

Michael Kaptein

Het wezentje dat ik mijn dochter noem
was weer naar school, groep acht en ik
- haar vader, stofzuiger - vond onder haar
matras een poesiealbum, blauw met goud
verstopt voor haar verwekkers

Mijn hart vergaloppeerde zich, ik dacht
direct met weemoed: twaalf reeds en nu
wil ze verbergen, ‘t ontluiken van haar
borstjes, kriebelhaartjes in haar kruis
de eerste liefdes, poëzie, het zuchten
en het zwelgen

Waar bleef de tijd verdomme toch?
Laatst lag hier nog een beer
een barbiepop, een fort van Lego
had ze vanochtend make-up op?
Straks moet ze aan de pil, verdraaid
hoelang zal ze nog blijven?

Ik opende het boekje snel, het vaderlijk
fatsoen voorbij, en las, de adem stokkend
in de keel, de pennenvruchten van
mijn kind, mijn kleine meisje teer en zoet
mijn bloed dat van mij wegliep

Tweeëntwintig gedichten over paarden
meer onschuld dan ik kon verdragen