Bushalte

Wicky Steevensz

Van verre leken zij een en dezelfde gestalte,
zo saamhorig ineens
naderden zij de bushalte;
beiden leken zo klein opeens.

Dichterbij,
het nauwelijks verholen verdriet
om mij,
hun dochter die het ouderlijk huis verliet,
die haast had
haar vleugels uit te slaan,
om te volgen eigen levenspad,
ver bij hen vandaan.

Met mijn bagage in een tas,
aan een schouderband,
zwaarder dan ik zelf was,
werd ik plots door ontroering overmand.

Mijn vader zei een enkel woord,
mijn moeder viel hem bij,
tussen de regels door had ik gehoord
hoezeer ze hielden van mij.