Droom

Wicky Steevensz

Vannacht liep ik in een steeg,
amper door schijnsel van lantaarns verlicht,
het duister tegemoet,
daar, waar het oneindig leek en leeg.

In het verschiet, omringd door luister,
verwijlt mijn vader, die mij verbeidt,
omringd door licht,
een tegenbeeld met het duister.

‘’Kom’’, spreekt hij met zachte stem,
waar ik hem haastig nader.
Mijn stem verdoolt in zijn jas,
dichtbij, zozeer hield ik van hem.

Tijdloos, zo wij daar zaten.
Ontwaakt uit de droom,
was daar een nieuwe dag
waarop hij mij wederom had verlaten.