Vergeefse spijt

Ron Dietvorst

Ze zat op het gemak op een bankje naast de stroom,
terwijl het water voorbijging met kleine nijdige golfkopjes en zonder enige schroom,
opgestuwd door een ferme zuidelijke bries die haar haren deed wapperen,
en het zeildoek van de parasol deed klapperen,

hoe zou ‘t zijn om te varen,
over deze nukkige baren?
ver weg naar onbekende landen,
en lege weidse stranden,

nieuwe mensen te leren kennen, of liefhebben, of koesteren, of haten,
over andere ideeën, inzichten, of over verschillen te kunnen praten,
met een frisse, heldere kijk op de wereld en haar onderdanen,
zelfs al waren het Bolivianen, of partizanen, zélfs al waren het ottomanen,

ze had vroeger de kans gehad maar niet gegrepen,
door haar naasten werd dit veelal onbegrepen,
maar….. de kinderen gingen voor,
ze koos voor een geregeld leven, dat was haar decor,

de kinderen waren nu het huis uit,
met hun respectieve bruidegom en bruid,
haar beste kameraad en soul mate het had opgegeven,
en ten slotte zijn leven aan die ziekte gegeven,

ze moest zich heden ten dage zo dikwijls betomen omwille van racistische gedachten,
en voelde foute onderhuidse stromingen, die men niet van haar zou verwachten,
had ze maar gevolg gegeven aan die vroegere ingeving, peinsde ze verdwaasd,
zou dan nu álles anders wezen, ben ik dan fout, zit ik er dan écht zoveel naast?