Tweestrijd

Tommanovic

Weer bedreigt, opnieuw misleid.
Weer een ramp, wat een zaligheid.
Rampzaligheid.
Ik kom er niet vanaf, maar wil het zo graag kwijt.
Vertel me hoe ik dit ontwijk, hoe ik dit vermijd.
Het zwaard dat door m'n harnas snijdt.
En m'n hart raakt, m'n ziel splijt.
Moet ik de beste versie van mezelf blijven spelen?
Of wordt het tijd,
Dat ik meer voor mezelf ga leven?
Misschien ga ik er dan wel op vooruit.

Het meeste goede waar ik altijd voor heb gepleit,
Moet ik nu waarschijnlijk los gaan laten, tot mijn grote spijt.
Volg ik mijn eigen weg, voer ik mijn beleid.
Maar word ik dan vermijd, of juist benijd?
Verloochen ik mezelf, door dit afscheid?
Van het verlaten van m'n oude ik, of ben ik dan bevrijd?
Leer ik de levensles, en raak ik ingewijd?

Mijn idealen zwart of wit, zo was het altijd.
Maar mijn vinger snijdt, zich telkens weer,
Aan het grijs dat er ligt verspreid.
Aan het slachtveld waar ik nu in opereer.
Weer wat profijt, ten koste van een verwijt.
Gelukzaligheid.
Voor mij, maar ik voel me niet gevleid.
Want is m'n doel dan echt bereikt?
Het blijft een zure appel waar ik in bijt.
Ik leed en ik lijd nu ik leid.
Ben het zat, deze tweestrijd.