Vader

Gertjan van der Kraan

Vader

“Onze Vader” is voor haar zwaar en hard.
Op het woord ‘vader’ gaat ze echt stuk.
Vaak schrikt ze wakker met een ruk,
Als de angst haar verstijfd en verward.
Door een droom waarbij de deur opengaat
Voor een onbegrijpelijk zelfgerichte daad.
Van een schijnbaar vertrouwde omgeving
Die verandert in een pijnlijke bevrediging.
Door iemand die je hoort te vertrouwen,
Waar je nu helemaal niet op kan bouwen.
Hoe is het toch mogelijk, zul je denken,
Om zo aan je lusten aandacht te schenken.
Is het een ziekte of is het een demon
Wat het mag zijn, het is niet gewoon
Dat weet De Vader ook van die man
En waarom dit gebeuren mag en kan;
Ik weet oprecht het antwoord niet.
Ik geloof wel dat God dat meisje ziet.
Haar gebeds twijfel niet kwalijk neemt,
Omdat Hij werkelijk de naam Vader claimt.
Die haar eenmaal echte Vaderliefde geeft,
Als zij zonder nare gedachten eeuwig leeft.
Mijn troost is misschien matig en slecht.
Maar geloof; mijn troost is wel oprecht.