LILLO

Inge Depauw

Het zomert in de koekenstad,
ik neem m'n fiets en volg een pad,
op goed geluk een richting uit,
waarheen, dat moet nu nog blijken.

Ik ben vanochtend kwiek ontwaakt
zodat de dag me vrolijk maakt,
en daarom gaat het langs het Zuid
naar 't zand en 't slik naast de dijken.

Plots staan er schapen in 't gras
tussen de palen met gas:
fietsend verzeilde ik in een gebied,
doods, want volledig verlaten,

enkel wat schouwen met stoom
maken de blauwe lucht loom,
maar voor de rest is er niets wat je ziet
dan tanks met pijpen en vaten.

Het landschap dat nu naast me ligt
heeft echt een zeer bevreemdend zicht,
want 't water aan de linkse kant
is toch al even verdwenen.

Het komt me voor als een regie
van doorgeschoten industrie,
een stil, oneindig niemandsland
dat uit het stof is verschenen.

Plots stopt de weg in het gras
en sta 'k versteld aan een plas,
prachtig omringd met veel bomen en groen,
om in een dorp te verzeilen.

Moe, dorstig en opgelucht
zet ik me neer met een zucht
om me van 't trappen en 't zweet te ontdoen,
en met een pint te verwijlen.

Het zomert in dit kleine dorp,
het ligt echt op een flinke worp
vanwaar 'k vanochtend was gestart
om leuk een fietstocht te maken,

en als 't voor altijd blijft bestaan,
dan is toch dat nog goed aan 't gaan,
want, ook al ligt 't dan heel apart,
het krijgt toch voorrang op zaken.