URETERP VALLAAAT

Han Messie

Naast het nieuwe groezemoes van Drachten
leeft de kleine oude, verstilde buurt,
in zichzelf gekeerd, door wijze zorg bestuurd,
sluimert steeds vol dankbare gedachten.

Trotse hoeve, bescheiden huis verwachten
sterke bescherming, die voor altijd duurt.
Hemels blauw, met zonlicht doorweven, tuurt
door forse eiken, wil muren verzachten.

Koele schaduw en versnipperde gloed
liefkozen donkerbruine bakstenen,
schenken strenge ramen spraakzaam gemoed.

Gevels bezingen verlopen venen,
waar noestheid bloeide _ bij blije boerendans,
strooien Friese weemoed om zich henen.